21.04.2014 – Kunnen wij met partij R.O.S.S.E.M. op 25 mei ergens een zetel in de wacht slepen? Uiteraard niet. Hoe zou dat kunnen? Ons ijzersterk programma haalde nergens de media. Bij het opmaken van de stemtest werden wij straal genegeerd. In de polls bestaan we niet eens. In het nieuws komen wij enkel telkens we een paar egotrippers aan de deur zetten. Voor geen enkel politiek debat werden wij tijdens de sperperiode uitgenodigd. Wanneer gemeenten weigerden onze voordrachtformulieren af te stempelen moesten we dat maar slikken. Meldingen aan het persagentschap Belga bleven zonder het geringste gevolg. Wij waren van meetaf de paria’s bij deze verkiezingen. Waarom dan doen we nog mee?

Naarmate de tijd vorderde werd het duidelijk dat we er voor spek en bonen bij liepen. Alles werd in gereedheid gebracht voor een ultraliberale rechtse coalitie waar vooral N-VA en Open VLD door de gevestigde pers continu werden gepamperd. De kers op de taart waren de becijferde (sic) programma’s van N-VA en Open VLD die het onweerlegbaar bewijs moesten vormen dat de meest reactionaire partijen dé oplossing voor de economisch-financiële crisis hadden. Toen prof. Gert Peersman (UGent) in het dagblad De Morgen met stevige argumenten die fameuze becijfderde programma’s – ook die van CD&V, SPA en Groen! – tot op het bot kraakte zwegen de slippendragers van het status quo dat in alle talen dood. Iedereen die vertrouwd is met de werkelijke werking van een staathuishoudkunde beseft dat de economie het best kan worden voorgesteld als een groot apparaat met honderden, zoniet duizenden radertjes. Een paar daarvan – in technische termen noemt men ze instrumentele variabelen – zijn deze waar de politiek zich van bedient, bijvoorbeeld om werkgelegenheid te scheppen en om de crisis te verminderen. Wie aan deze radertjes draait kan niet doen alsof dat geen weerslag heeft op alle andere radertjes van de economische machine. En toch is dit wat alle studiebureau’s van de gevestigde partijen hebben gedaan in hun “becijferde programma’s”: ze negeerden straal dat als je een instrumentele radertje voorwaarts draaide tal van andere radertjes net in tegenovergestelde zin draaien.

radarwerk

De economie van een land is een uiterst complex raderwerk dat onmogelijk anders kan worden beschreven dan in termen van macro-economische wetmatigheden. Zo’n beschrijving zal altijd een econometrisch model zijn. Becijferde politieke programma’s zijn gebakken lucht als ze niet kunnen worden getoetst aan bestaande econometrische modellen.

Gert Peersman heeft dus overschot van gelijk als hij de becijferde programma’s waarmee de politieke partijen schermen pure propaganda noemt omdat ze helemaal niet macro-economisch onderbouwd zijn en aan geen enkel bestaand econometrisch model werden getoetst. Alle politieke partijen beweren dat ze een oplossing hebben voor de crisis, dat ze massaal jobs kunnen creëren, terwijl niet één van die programma’s de kwaal bestrijdt. Ze zijn het werk van een bende kwakzalvers die nog steeds de oorsprong van de kwaal niet kennen. Maar hoe kan je nu een ziekte bestrijden als je de oorzaak van de ziekte niet eens onder ogen durft zien? Die oorzaak werd nochtans kraakhelder uiteengezet door de zogeheten Oostenrijkse School. Men kan het met veel van hun theorie oneens zijn, maar zeker niet met hun vaststelling dat de economische crisis zal blijven duren zolang de economische groei met excessieve schulden wordt gefinancierd. En net dat is wat in de hele EU is gebeurd. In België b.v. groeide zowel de publieke als de private schuld van 2007 tot 2013 met gemiddeld 3 % per jaar aan, terwijl de gemiddelde jaarlijkse economische groei in die periode amper 0,31 % was. De gevestigde partijen staren zich daarbij met zijn allen blind op de publieke schuld die iets meer is dan 100 % van het BBP maar reppen met geen woord over de private schuld die volgens heel precieze berekeningen van het IMF 250 % van ons BBP bedragen, concreet 1.018 miljard euro. Dat is meer dan de helft van het financieel vermogen van alle Belgische particulieren (862,5 miljard euro) en alle Belgische bedrijven (1.048,5 miljard euro) – 1.191 miljard euro in het totaal. Maar geen enkele politieke partij, die beweert de crisis te zullen oplossen, rept met één woord over die gigantische private schuld, laat staan hoe we die zullen verminderen.

De gevestigde politieke partijen – daarbij nooit tegengesproken door de al te welwillige media – zien nog steeds niet in dat gigantische schulden bij extreem lage interesten helemaal niet kunnen leiden tot arbeidsscheppende (autonome) investeringen, hoezeer men ook snoeit in de overheidsuitgaven, maar dat ze zullen ressorteren in misinvesteringen zoals aanhangers van de Oostenrijkse School dit noemen (met Electrawinds als schoolvoorbeeld). Vooral N-VA maakt zich hier bij schuldig aan flagrant kiezersbedrog (zie het artikel hieronder). N-VA wil zowel tewerkgestelden (overslaan van een indexsprong, blokkering van nominale lonen) als werklozen (na twee jaar geen werkloosheidsuitkering meer) en leefloners (verplicht tot niets kostende gemeenschapsdienst) twee jaar de broeksriem laten aantrekken, maar om wat te bereiken? Primo om geschenken uit te delen aan het patronaat, geheel in de lijn van de VOKA filosofie. Secundo om de private koopkracht verder af te romen. En tertio om straks massale stakingen uit te lokken van vakbonden die deze ten uitvoer gelegde propaganda nooit zullen slikken.

Maar ook voor twee torenhoge problemen die onze economie bedreigen zijn zowel N-VA als de andere partijen stekeblind. Vooreerst doen ze alsof de sterk ondergekapitaliseerde banken uit de eurozone straks gegarandeerd aan een dreigende nieuwe bankencrisis zullen ontsnappen. Ze sluiten de ogen voor het feit dat het eigen vermogen van de banken uit de eurozone amper genoeg is om de dubieuze leningen af te schrijven. Ze denken dat de 55 miljard die Europa opzij wil zetten voldoende is om kantelende banken te redden, terwijl becijferingen van het IMF aantonen dat daar minstens 720 miljard euro voor nodig is. Vervolgens schuiven zij het vervelende Dexia dossier gewoon onder de mat, als was de restbank niet virtueel failliet, en alsof België straks niet prompt 50 miljard euro moet ophoesten als dezelfde rotbank plots wel failliet gaat. Alleen, die luxe kan het land zich niet veroorloven, omdat het dat geld niet heeft, dus moet de kadaveronderneming artificieel in leven worden gehouden op de kap van de belastingbetaler.

Zij die nu al voortijdig jubelen bij het electoraal succes van rechts weigeren in te zien dat dit land op weg is naar een economische ellende die nauwelijks te overzien is. Die rechtse regering zal na twee drie jaar de rekening worden gepresenteerd als het kabinet BDW-De Block omvalt. En net daarin ligt onze kracht. Men zal toch niet eeuwig kunnen zwijgen dat de Denktank van partij R.O.S.S.E.M. die hele ellende goed voorzag. Onze kansen moeten dus nog komen. Wij moeten werken aan de verkiezingen van na 25 mei. Daarbij moeten we stoppen de naam “R.O.S.S.E.M.” nog langer te gebruiken, die is al te zeer erfelijk belast en de figuur van Jean Pierre van Rossem moet compleet naar de achtergrond verdwijnen. Er moet in de toekomst worden gewerkt onder de naam SLP (sociaal liberale partij) waarbij de huidige partijkern moet worden aangesterkt met bekwame accademici. Daarvan zullen later de vruchten worden geplukt. En daarom mogen we nu niet afwezig blijven, ook al zullen we het deze keer zonder zetels moeten stellen.

Jean Pierre van Rossem