24.10.2013 – Het (verkeerde) gerucht dat Nora Azdad, de Moeder van de Partij, met politiek zou stoppen zorgde gisteren voor verslagenheid binnen de partij. Vandaag is echter gebleken dat daar niets van aan is en dat ze integendeel wel haar kandidatuur stelt voor het voorzitterschap. Vrijdagavond gaat het bij de verkiezing van een nieuwe voorzitter dus tussen drie kandidaten: Olivier van Cranenbrouck, Patrick Symons en Nora Azdad. Bevrijd van het voorzitterschap heb ik inmiddels tijd gevonden om een reeks politieke contacten te leggen. Dat heeft geleid tot de formele belofte dat twee partijen ons een parlementair handtekening willen geven voor de verkiezingen van het Vlaams Parlement. Twee andere partijen hebben formeel beloofd ons ook een parlementair handtekening voor de Kamerverkiezingen te geven. Nog één handtekening meer en we hoeven helemaal niet meer op zoek te gaan achter 11.000 handtekeningen van voordragende kiezers. Er zitten dus wél nog echte democraten in het parlement, maar dan niét bij CD&V, bij sp.a of bij Open VLD die voor de dood zijn stemmen te verliezen als R.O.S.S.E.M. weer opkomt. Nu nog even nij N-VA polsen hoe democratisch ze zijn. Ik wacht tot de vrouw van Bart de Wever beter is om hem daarover persoonlijk te contacteren. In de loop van volgende week heb ik ook nog een belangrijke politieke afspraak om na te gaan hoe we via kartelvorming veel makkelijker de kiesdrempel kunnen halen. Ten slotte heb ik ook een oudgediende weten op te vissen voor binnen de Partijraad: Daniel Van Wijnsberghe die een kwarteeuw geleden in een ronduit schandalig proces in het ongelijk werd gesteld. Zijn zoon Geert, nu notaris, is trouwens een oudstudent van mij.
Typerend voor het kliekje loosers rond de Kale van Schrale is een tweet van deze mislukkeling. Daarin vond hij het een heel verstandige beslissing van Nora dat ze R.O.S.S.E.M. verliet. Wat dacht deze halfslachtige beerputworm dan wel? Dat ze zijn kliekje natrappers zou hebben vervoegd misschien??? Idem dito voor Marleen van Vaerenbergh van wie de Kale van Schrale beweerde dat zij zijn zijde had gekozen. Ook dat bleek achteraf een zoveelste verzinsel te zijn van de povere intrigant die al in maart probeerde de partij over te nemen. Om zijn vege lijd te redden schoof hij toen de schuld volkomen in de schoenen van Philip Wille de Wael. Raskomediant als de Kale van Schrale is werden zijn gesofisticeerde leugens toen nog geloofd. Ondertussen trok hij naar Gazet van Antwerpen met zijn gebruikelijke verdachtmakingen. Hij vertelde heel Antwerpen dat dit de atoombom onder R.O.S.S.E.M. was. Maar meer dan un pêtard mouillé was zijn bommetje niet. En met zijn smoel in de gazet staan – zijn natte masturbatiedroom – lukte hem ook al niet toen de interviewers zagen welk flutsbommetje zijn zogezegde atoombom maar was. Bevrijd van het kliekje intriganten is R.O.S.S.E.M. strijdbaarder dan ooit nu we die bol aan ons been definitief zijn verlost.