Naarmate de tijd vorderde werd het duidelijk dat we er voor spek en bonen bij liepen. Alles werd in gereedheid gebracht voor een ultraliberale rechtse coalitie waar vooral N-VA en Open VLD door de gevestigde pers continu werden gepamperd. De kers op de taart waren de becijferde (sic) programma’s van N-VA en Open VLD die het onweerlegbaar bewijs moesten vormen dat de meest reactionaire partijen dé oplossing voor de economisch-financiële crisis hadden. Toen prof. Gert Peersman (UGent) in het dagblad De Morgen met stevige argumenten die fameuze becijfderde programma’s – ook die van CD&V, SPA en Groen! – tot op het bot kraakte zwegen de slippendragers van het status quo dat in alle talen dood. Iedereen die vertrouwd is met de werkelijke werking van een staathuishoudkunde beseft dat de economie het best kan worden voorgesteld als een groot apparaat met honderden, zoniet duizenden radertjes. Een paar daarvan – in technische termen noemt men ze instrumentele variabelen – zijn deze waar de politiek zich van bedient, bijvoorbeeld om werkgelegenheid te scheppen en om de crisis te verminderen. Wie aan deze radertjes draait kan niet doen alsof dat geen weerslag heeft op alle andere radertjes van de economische machine. En toch is dit wat alle studiebureau’s van de gevestigde partijen hebben gedaan in hun “becijferde programma’s”: ze negeerden straal dat als je een instrumentele radertje voorwaarts draaide tal van andere radertjes net in tegenovergestelde zin draaien.

De economie van een land is een uiterst complex raderwerk dat onmogelijk anders kan worden beschreven dan in termen van macro-economische wetmatigheden. Zo’n beschrijving zal altijd een econometrisch model zijn. Becijferde politieke programma’s zijn gebakken lucht als ze niet kunnen worden getoetst aan bestaande econometrische modellen.

Gert Peersman heeft dus overschot van gelijk als hij de becijferde programma’s waarmee de politieke partijen schermen pure propaganda noemt omdat ze helemaal niet macro-economisch onderbouwd zijn en aan geen enkel bestaand econometrisch model werden getoetst. Alle politieke partijen beweren dat ze een oplossing hebben voor de crisis, dat ze massaal jobs kunnen creëren, terwijl niet één van die programma’s de kwaal bestrijdt. Ze zijn het werk van een bende kwakzalvers die nog steeds de oorsprong van de kwaal niet kennen. Maar hoe kan je nu een ziekte bestrijden als je de oorzaak van de ziekte niet eens onder ogen durft zien? Die oorzaak werd nochtans kraakhelder uiteengezet door de zogeheten Oostenrijkse School. Men kan het met veel van hun theorie oneens zijn, maar zeker niet met hun vaststelling dat de economische crisis zal blijven duren zolang de economische groei met excessieve schulden wordt gefinancierd. En net dat is wat in de hele EU is gebeurd. In België b.v. groeide zowel de publieke als de private schuld van 2007 tot 2013 met gemiddeld 3 % per jaar aan, terwijl de gemiddelde jaarlijkse economische groei in die periode amper 0,31 % was. De gevestigde partijen staren zich daarbij met zijn allen blind op de publieke schuld die iets meer is dan 100 % van het BBP maar reppen met geen woord over de private schuld die volgens heel precieze berekeningen van het IMF 250 % van ons BBP bedragen, concreet 1.018 miljard euro. Dat is meer dan de helft van het financieel vermogen van alle Belgische particulieren (862,5 miljard euro) en alle Belgische bedrijven (1.048,5 miljard euro) – 1.191 miljard euro in het totaal. Maar geen enkele politieke partij, die beweert de crisis te zullen oplossen, rept met één woord over die gigantische private schuld, laat staan hoe we die zullen verminderen.

De gevestigde politieke partijen – daarbij nooit tegengesproken door de al te welwillige media – zien nog steeds niet in dat gigantische schulden bij extreem lage interesten helemaal niet kunnen leiden tot arbeidsscheppende (autonome) investeringen, hoezeer men ook snoeit in de overheidsuitgaven, maar dat ze zullen ressorteren in misinvesteringen zoals aanhangers van de Oostenrijkse School dit noemen (met Electrawinds als schoolvoorbeeld). Vooral N-VA maakt zich hier bij schuldig aan flagrant kiezersbedrog (zie het artikel hieronder). N-VA wil zowel tewerkgestelden (overslaan van een indexsprong, blokkering van nominale lonen) als werklozen (na twee jaar geen werkloosheidsuitkering meer) en leefloners (verplicht tot niets kostende gemeenschapsdienst) twee jaar de broeksriem laten aantrekken, maar om wat te bereiken? Primo om geschenken uit te delen aan het patronaat, geheel in de lijn van de VOKA filosofie. Secundo om de private koopkracht verder af te romen. En tertio om straks massale stakingen uit te lokken van vakbonden die deze ten uitvoer gelegde propaganda nooit zullen slikken.

Maar ook voor twee torenhoge problemen die onze economie bedreigen zijn zowel N-VA als de andere partijen stekeblind. Vooreerst doen ze alsof de sterk ondergekapitaliseerde banken uit de eurozone straks gegarandeerd aan een dreigende nieuwe bankencrisis zullen ontsnappen. Ze sluiten de ogen voor het feit dat het eigen vermogen van de banken uit de eurozone amper genoeg is om de dubieuze leningen af te schrijven. Ze denken dat de 55 miljard die Europa opzij wil zetten voldoende is om kantelende banken te redden, terwijl becijferingen van het IMF aantonen dat daar minstens 720 miljard euro voor nodig is. Vervolgens schuiven zij het vervelende Dexia dossier gewoon onder de mat, als was de restbank niet virtueel failliet, en alsof België straks niet prompt 50 miljard euro moet ophoesten als dezelfde rotbank plots wel failliet gaat. Alleen, die luxe kan het land zich niet veroorloven, omdat het dat geld niet heeft, dus moet de kadaveronderneming artificieel in leven worden gehouden op de kap van de belastingbetaler.

Zij die nu al voortijdig jubelen bij het electoraal succes van rechts weigeren in te zien dat dit land op weg is naar een economische ellende die nauwelijks te overzien is. Die rechtse regering zal na twee drie jaar de rekening worden gepresenteerd als het kabinet BDW-De Block omvalt. En net daarin ligt onze kracht. Men zal toch niet eeuwig kunnen zwijgen dat de Denktank van partij R.O.S.S.E.M. die hele ellende goed voorzag. Onze kansen moeten dus nog komen. Wij moeten werken aan de verkiezingen van na 25 mei. Daarbij moeten we stoppen de naam “R.O.S.S.E.M.” nog langer te gebruiken, die is al te zeer erfelijk belast en de figuur van Jean Pierre van Rossem moet compleet naar de achtergrond verdwijnen. Er moet in de toekomst worden gewerkt onder de naam SLP (sociaal liberale partij) waarbij de huidige partijkern moet worden aangesterkt met bekwame accademici. Daarvan zullen later de vruchten worden geplukt. En daarom mogen we nu niet afwezig blijven, ook al zullen we het deze keer zonder zetels moeten stellen.

Jean Pierre van Rossem

Het bericht Wat hebben wij te zoeken op 25 mei? verscheen eerst op Partij ROSSEM.

Primo bedragen de private schulden in Duitsland slechts 125 % van het BBP, terwijl dit in België het dubbele is: 250 % (cijfers van het IMF). Ons land zit dus niet enkel op zowat de hoogste bruto staatsschuld van Europa, indien men de doodzieke PIIGS landen buiten beschouwing laat, maar tevens op de hoogste private schuldenlast van de Economische Unie. Denken dat je onder die omstandigheden het Duitse model kunt kopiëren getuigt van ongehoorde lichtzinnigheid. Ons land financiert zijn morzel economische groei – amper 0,30 % op jaarbasis van 2007 tot 2013 – gewoon met schulden. Wij groeien enkel op de poef. Waar Duitsland erin slaagde zijn private schulden van 2007 tot 2013 met gemiddeld 2 % per jaar af te bouwen hebben wij ze tijdens dezelfde periode met 3 % per jaar laten oplopen. Zolang de private schuldenlast niet met de helft wordt gereduceerd is het kopiëren van het Duitse model een compleet onhoudbare kaart. En over die private schuldenlast – die onze banken extra kwetsbaar maakt – zegt het “Plan V” van N-VA geen gebenedijd woord. Net zo min trouwens over de nakende tweede bankencrisis van de ondergekapitaliseerde banken uit de eurozone. En het Dexia zwaard van Damocles over onze economie? Daar heeft N-VA blijkbaar nog nooit van gehoord, tenzij dan van het Arcopar débâcle dat systematisch wordt misbruikt om het ACV te jennen.

Secundo predikt het “Plan V” een aantal maatregelen die in het bewonderde Duitsland met zijn zwakke vakbonden misschien wel verteerbaar zijn, maar hoegenaamd niet bij ons. N-VA redeneert alsof er geen middenveld meer bestaat, alsof er helemaal geen vakbonden meer zijn. Denken de Jan Jambons, de Benneke Weytsen, de Philippe Muytersen of de Siegfried Brackes van de partij dan echt dat zij in 2015 een indexsprong kunnen waar maken zonder dat de vakbonden op straat komen? Dat studenten klakkeloos de afschaffing van de wachtuitkering zullen slikken is al evenzeer dagdromerij. Dat we niet in een kortstondige conjuncturele crisis zitten maar in een systemische persisterende structurele crisis, die minstens twaalf jaar zal duren, is nog zoiets waar N-VA geen oog voor heeft. N-VA zegt het niet met die woorden maar denkt hardop dat werklozen dé profiteurs van het systeem zijn. Wie langer dan twee jaar werkloos is verliest prompt zijn uitkering. Daar zou iets voor te zeggen zijn indien er overal jobs werden gecreëerd. Maar dat is net wat N-VA niet kan garanderen, waar BDW in Terzake enkel kon repliceren dat hij heilig gelooft in zijn eigen brouwsel. Ook hier mag men zich verwachten aan een reeks ongecontroleerde stakingen van de vakbonden die wel beseffen dat het hele “Plan V” in het geheel niet tot jobcreatie in de private sector zal leiden.

Tertio moet N-VA een macro-econoom eens uitleggen hoe 12 miljard euro besparingen op de overheidsuitgaven ervoor zullen zorgen dat jobs als heilig manna uit de hemel zullen neerdalen. Wie profiteert het meest van die besparingen? De KMO’s en de grote bedrijven. Het is een middel waardoor hun winsten aanzienlijk kunnen stijgen. Maar dat dit tot meer private consumptie zal leiden, waardoor er jobs zullen worden gecreëerd, is louter speculatief denken. Vooreerst zijn diegenen die van het “Plan V” profiteren uitgerekend diegenen met de laagste consumptiequote. In plaats van de private consumptie aan te zwengelen zullen de winsten worden gebruikt voor meer speculatie in aandelen en sicavs. Als je 12 miljard euro onttrekt aan de private koopkracht is het multiplicatoreffect nihil en blijft de accelerator zo dood als een pier. Jobs creëer je door autonome investeringen te doen, maar absoluut niets in het “Plan V” geeft een morzel garantie dat de besparingen zullen ressorteren in autonome investeringen. Hier staan we voor dezelfde holle fraseologie die we ook hoorden van Open VLD en van CD&V. Allemaal hebben ze de mond vol over jobs, maar géén van ze kan zeggen welke jobs, in welke sectoren. In plaats van uit te pakken met zijn “dooddoener” “show me the money” kan men BDW vragen “show me your new jobs”. Die jobs zijn een kwestie van … geloof. Zou N-VA zijn “Plan V” hebben laten doorlichten door de econometristen van het Planbureau dan zou meteen gebleken zijn dat het plan op generlei wijze jobcreërend werkt. Het garandeert geenszins arbeidscheppende autonome investeringen, enkel een toename van beleggingen door het bedrijfsleven en hooguit geïnduceerde investeringen die niet arbeidscheppend zijn.

Quarto is het duidelijk dat het “Plan V” de werkende bevolking, de werklozen en de armsten uit de samenleving – de leefloners – minstens gedurende twee jaar de prijs voor de crisis wil laten betalen. BDW troost ze met de gefingeerde zekerheid dat na een pijnlijke herstelmaatregel de vruchten uit deze operatie zullen worden geplukt. Na twee jaar zal de economie weer gezond zijn. Hoezo gezond? Is de private schuldenlast plots verlaagd, plots geen 250 % van het BBP meer?  Is er iets ondernomen om de nakende nieuwe bankencrisis in de eurozone te lijf te gaan? Is de concurrentiekracht van de Belgische economie plots verbeterd omdat de patronale lasten fors werden verlaagd of de vennootschapsbelasting van 33,99 % naar 21 % werd verlaagd zoals in de buurlanden? Dus wat wauwelt BDW dan dat het tekort van 11 miljard euro op de handelsbalans zal worden dichtgereden? Wat hij voorstelt is gebakken lucht, is pure metafysica. BDW vergeet dat economie een wetenschap is die je niet zomaar, uit politiek opportunisme, naar je hand kunt zetten! Hij doet als was economie van hetzelfde povere gehalte als de geschiedschrijving. Met de ultraliberaal wijlen Karl Popper weten we dat er in het lievelingsvak van BDW geen wetten bestaan, zelfs geen trends. Maar in de economie, a fortiori in de macro-economie, bestaan er weldegelijk wetmatigheden. Over jobs liggen lullen zonder met een woord te reppen over autonome investeringen is doodgewoon het verkondigen van goedkope prietpraat aan mensen die vragen om bedrogen te worden.

Quinto drijft BDW zijn economische kwakzalverij ten top als hij tot in den treure herhaalt dat hij en zijn partij doen wat in de hele wereld gebeurt en wat enkel in België niet gebeurt. Laat BDW dan eens uitleggen waarom met uitzondering van de BRICKS landen de hele wereld nu al zeven jaar lang worstelt met een crisis en waarom België, waar zogezegd alles fout wordt gedaan, niet ver aan het staartje van de wereldeconomie hangt, maar nog steeds in de middenmoot zit als we de hoge private schuldenlast buiten beschouwing laten (zoals BDW voortdurend doet)? BDW is een economische kwakzalver die praatjes verkoopt en met de beste wil ter wereld niet kan aantonen hoe zijn praatjes tot meer jobs zullen leiden.

Besluit – Als BDW en zijn horde Vlaemsche zwendelwaaiers na 24 mei de macht veroveren gaat het land een bittere ellende tegemoet. Dan staan we voor minstens twee jaar van nodeloze opofferingen, van staking op staking, van toegenomen werkonzekerheid, waarvan de economie enkel nog zieker kan worden. De nominale lonen gedurende jaren blokkeren is de beste garantie dat de private koopkracht steeds verder wordt uitgehold en dat de overproductie zal blijven stijgen. Van de nationale omroep had men op zijn minst mogen verwachten dat ze een topeconoom het “Plan V” zou hebben laten doorlichten. Helaas werd die blijkbaar nergens gevonden en bleef een demystificatie van de BDW pseudo-economie weer eens geheel achterwege.

Het bericht Het “Plan V” van BDW: Ordinair Boerenbedrog verscheen eerst op Partij ROSSEM.

Het bericht Het Democratisch Gehalte van Hamme verscheen eerst op Partij ROSSEM.